Bielsko-Biała: kościół św. Barbary

Kościół z drewna modrzewiowego pochodzi z 1690 roku i stanowi rzadki już na Podbeskidziu przykład dawnego wiejskiego budownictwa sakralnego o cechach śląsko-małopolskich.

Stanął na miejscu poprzedniej świątyni z 1455 roku. Zbudował go na polecenie proboszcza Urbana Kupiszowskiego wiejski cieśla Piotr Piotrowski.

Świątynia składa się z małej, prawie kwadratowej nawy, sześciobocznego prezbiterium i zakrystii od strony wschodniej. Konstrukcja zrębowa, oszalowany, pokryty spadzistym, dwuczęściowym dachem gontowym oraz otoczony zamkniętymi sobotami.

Drewniana, przysadzista wieża dobudowana została w 1851 roku przez cieślę Walentego Fijaka i podwyższona w 1870 roku przez dodanie pozornej izbicy, baniastego hełmu z galeryjką i iglicą.

Wokół budowli cmentarz otoczony belkowym ogrodzeniem z 1748 roku z kilkoma polskimi nagrobkami z XIX wieku, między innymi szlacheckiej rodziny Międzybrodzkich.

Najcenniejsze jest jednak wnętrze kościoła pokryte barokowymi malowidłami ściennymi wykonanymi przez malarza Johanna Mentila z Bielska w 1723 roku. Polichromia utrzymana w żywych, pastelowych kolorach przypominających desenie starych gobelinów, składa się z motywów pilastrów jońskich, postaci Apostołów dzielących rytmicznie ściany na szereg pól. W nich scenki z legendy o świętej Barbarze: w prezbiterium - Ochrzczona przez świętego Jana, Odrzucenie starających się o rękę, Odnalezienie kryjówki Barbary i ukaranie, Chłosta. W nawie - Chrystus nawiedza Barbarę w więzieniu, Powtórne męczeństwo, Barbara w wieku dziecięcym i Ścięcie. Scenki podpisane są w języku polskim.

Na pułapie barokowe apoteozy - w nawie świętej Barbary, w prezbiterium Świętej Trójcy. Wszystkie przedstawienia otacza finezyjna dekoracja roślinna, a całość nosi wyraźne piętno wpływów zorientalizowanej sztuki polskiej.

Na ołtarzu głównym z 1. połowy XVIII wieku, o cechach barokowych ustawiona kopia słynnego gotyckiego Tryptyku z Mikuszowic z około 1470 roku ze scenami Rozesłanie Apostołów oraz z Dziejów Apostolskich (m.in. ze słynną Ucieczką świętego Pawła z Damaszku). Po bokach dwie figury Ewangelistów z XVIII wieku.

Ołtarze boczne także barokowe z XVIII wieku - w lewym piękna rzeźba gotycka Madonny z Dzieciątkiem z około 1430 roku, z charakterystycznymi miękko podkreślonymi fałdami sukni, w prawym obraz świętej Barbary z ołtarza głównego z XVII / XVIII wieku.

Chór muzyczny rozbudowany w XIX wieku, organy z 1895 roku ze Lwowa. Zabytkowe wyposażenie uzupełniają jeszcze ludowe stacje Męki Pańskiej z XIX wieku.

Kościół był filią parafii w Łodygowicach. W wyniku konfliktu z proboszczem o dziesięciny władze kościelne wystawiły go w 1796 roku na licytację. Wykupiony przez chłopów z Mikuszowic i okolicznych wiosek był odtąd filią parafii w Wilkowicach, od 1965 roku parafialny.

Przy cmentarzu urokliwa polichromowana kamienna figura Chrystusa Nazareńskiego z 1846 roku na słupie.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.