Dukla: sanktuarium św. Jana z Dukli

Późnobarokowy bernardyński kościół św. Jana z Dukli w Dukli powstał w latach 1761-64 na miejscu świątyni drewnianej z 1742 r. Znajdują się w nim relikwie patrona, przeniesione w 1974 r. z kościoła bernardynów w Rzeszowie.

Projekt świątyni wyszedł prawdopodobnie spod rąk Leopolda Andrysa, nadwornego architekta Jerzego Augusta Wandalina Mniszcha – fundatora kościoła. W latach 1899-1904 budowla została zmodernizowana w stylu neorenesansowym.

Świątynia trójnawowa, o charakterze bazylikowym, z prezbiterium zakończonym półkolistą apsydą. Fasada z dwiema wieżami nakrytymi barokowymi hełmami. Dachy nad nawą główną są dwuspadowe, a nad nawami bocznymi – pulpitowe.

Wnętrze kościoła ma charakter neorenesansowy, jest rozczłonkowane podwójnymi pilastrami i kolumnami, które wspierają gzyms z belkowaniem. Nawa główna otwarta jest do naw bocznych półkolistymi arkadami. Sklepienie krzyżowo-kolebkowe. Polichromia, namalowana w 1903 r. (Antoni Popiel) przedstawia sceny z życia św. Jana z Dukli.

W ołtarzu głównym znajduje się rzeźbiony krucyfiks. W prawej nawie wybudowana została kaplica, w której ołtarzu znajdują się relikwie św. Jana z Dukli. Trafiły one do Dukli w 1974 r., z kościoła bernardynów w Rzeszowie.

Zgodnie z tradycją w okolicy znajdują się cudowne źródła, związane ze św. Janem. Ze źródełka na „Puszczy” na górze Zaśpit miał czerpać wodę. Tzw. „Złota Studzienka” na górze Cergowej miała być miejscem odpoczynku podczas wędrówki do Lwowa.

Pielgrzymi obmywają twarz i dłonie, piją też wodę ze źródełek i zabierają ją do domu.

Strona internetowa

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.