bł. Honorat Koźmiński

(1829-1916)

Urodził się w rodzinie inteligenckiej w 1829 roku w Białej Podlaskiej jako Wacław Koźmiński. Maturę skończył w Płocku, a studiował na wydziale budownictwa przy Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie.

Jego młodzieńcze lata cechowała obojętność wobec Boga. Pod zarzutem należenia do spisku politycznego został aresztowany i osadzony w X pawilonie warszawskiej Cytadeli. Po jedenastu miesiącach więzienia zwolniono go, ale przeżycia więzienne na zawsze zmieniły jego stosunek do Boga.

Skończył studia, a wkrótce potem wstąpił do zakonu kapucynów (1848). Tam przyjął imię Honorat.

Wyświęcony na kapłana w 1852 roku, pełnił w zakonie pełnił różne obowiązki: profesora, gwardiana, definitora. Był wybitnym kaznodzieją oraz znanym spowiednikiem. Swoją głęboka religijnością, łagodnym usposobieniem, troską o ludzi zjednywał wiele osób dla Chrystusa.

Założył wiele zgromadzeń zakonnych - do dziś istnieją trzy habitowe: felicjanki - powołane razem z bł. Marią Angelą Truszkowską, serafitki i kapucynki; oraz czternaście bezhabitowych (siostry nie wyróżniały się strojem, żeby ukryć się przed carskim zaborcą, który je prześladował). Zgromadzenia o. Honorata podejmowały prace charytatywne i apostolskie m. in. wśród młodzieży szkolnej i rzemieślniczej, w fabrykach, wśród ludu wiejskiego, w przytułkach dla ludzi starych i upośledzonych.

Po powstaniu styczniowym skasowano klasztor, w którym przebywał o. Honorat, a zakonników wywieziono do Zakroczymia. Ostatecznie osiadł on w Nowym Mieście nad Pilicą, gdzie zmarł.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.