Kraków: zbór ariański, kopiec ariański

Budowę murowanego domu modlitwy podjął na początku XVII w. właściciel Łuczanowic, Stanisław Żeleński, prawdopodobnie arianin .

Budowa napotykała jednak na duże trudności. Jak notuje Wojciech Węgierski kronikarz zboru krakowskiego, w 1626 r. studenci swawolni z hultajstwem zmieszani, podpalili złośliwie deski potrzebne przy budowie.

W dziesięć lat później, mimo niepowodzeń, kaplica została oddana do użytku. Wierni wciąż jednak doświadczali trudności. W czasie nabożeństw zbór często blokowany był przez ludzi zaopatrzonych w hałaśliwe kołatki. W końcu, w 1687 r. wyrokiem trybunalskim zbór łuczanowicki został zniesiony i zamknięty. Pomieszczenia służyły od tej pory jedynie jako kaplica grobowa rodziny Żeleńskich.

W 1787 r. Marcjan Żeleński przeniósł trumny na nowe miejsce, zwane odtąd kopcem ariańskim, które zaczęło funkcjonować jako cmentarz. W XIX w. wieś przestała być własnością Żeleńskich i dawne obiekty ewangelickie niszczały.

Po I wojnie światowej zbór zaczął funkcjonować jako świątynia rzymskokatolicka, cmentarz natomiast został oddany w 1938 r. krakowskim ewangelikom. Dopiero jednak po 1989 r. możliwa była jego renowacja i ponowne poświęcenie. Obecnie cmentarz jest ważnym miejscem spotkań krakowskich ewangelików podczas ekumenicznych nabożeństw każdego roku we wrześniu.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.