Lubiąż: klasztor pocysterski

Budynek klasztoru cystersów w Lubiążu wybudowany został w latach 1685-99 (część północna) i 1695-1715 (część południowa). Jest jedną z najstarszych tego typu budowli w Europie.

Fasada zachodnia o długości 223 metrów podzielona jest na dwie części przez dwuwieżową elewację kościoła klasztornego. Część południowa otacza prostokątny dziedziniec i przeznaczona była dla zakonników, część północna zaś – zwana była pałacem opata.

Wewnątrz sklepienia kolebkowe z lunetami, żaglaste i krzyżowe bez żeber.

W skrzydle południowym znajduje się dawny refektarz ze sklepieniem zdobionym freskami Feliksa Antoniego Scheffiera (1733 r.).

Piętro wyżej znajduje się biblioteka z polichromią Krystiana Filipa Bentuma.

We wschodniej części skrzydła północnego, na pierwszym piętrze, znajduje się sala książęca. Rozpięty jest nad nią wielki plafon olejny, dzieło K. F. Bentuma (1731 r.) W sali stoją też posągi cesarza Józefa I, Leopolda I, Karola VI i personifikacje części świata (dzieło F. Józefa Mangoldta). Na parterze zachowała się sala dawnej jadalni opata.

Na placu klasztornym stoi kamienna kolumna Maryjna (1670 r.) i statuy Murzynów i Indian dłuta F. J. Mangoldta (1737-39).

Po 1945 r. klasztor został zniszczony – zajęła go na szpital Armia Sowiecka. Dopiero w 1996 r. udostępniona została do zwiedzania Sala Książęca.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.