Lublin: obraz Matki Bożej Dobrej Rady

Słynący łaskami obraz Matki Bożej Dobrej Rady znajduje się w ołtarzu głównym kościoła p.w. Ducha Świętego w Lublinie .

13 lipca 1642 r. uczeń Szkoły Jezuickiej dostrzegł krwawe krople spływające z oczu Maryi na obrazie w bocznym ołtarzu.

Zjawisko trwało cztery dni. Ścierane łzy zostawiały na chuście krwawe ślady. Zanotowano liczne uzdrowienia, doznano wielu łask. Sporządzono urzędowe protokoły z zeznaniami świadków. Wydarzenie to upamiętniają dwa obrazy w prezbiterium, pod jednym znajduje się napis: „A że prawdziwie obraz Matki Bożej płakał, na to stanęła pilna inquizitia, której wizerunek że tak było, a nie inaczej w tym 1673 jest odmalowany”. Obraz przeniesiono do głównego ołtarza.

Obraz był dwukrotnie koronowany. Datę pierwszej koronacji trudno ustalić, drugiej dokonał biskup lubelski Franciszek Jaczewski 8 września 1913r. (po kradzieży koron w 1911r.).

O żywym kulcie Maryi w tym miejscu świadczą liczne wota i zapisy. Tu modlił się Stefan Czarniecki, jego czcicielką i dobrodziejką była też królowa Maria Sobieska. Tu ślub zawarł Bolesław Prus.

Podstawę kultu MB Dobrej Rady stanowią teksty biblijne z ksiąg mądrościowych zastosowane do Najświętszej Maryi Panny, a także teologiczne uzasadnienia św. Augustyna, św. Anzelma z Canterbury i św. Bernarda z Clairvaux o Matce Bożej jako pośredniczce łask, zwłaszcza darów Ducha Św.

Na początku ubiegłego wieku papież Leon XIII włączył wezwanie „Matko Dobrej Rady” do Litanii Loretańskiej.

W Polsce najwcześniejsze ślady kultu Matki Bożej Dobrej Rady związane są z obrazem w lubelskim kościele oraz w kościele św. Jacka w Warszawie (również XVII w.).

Od 1467r. tytuł ten jest związany z obrazem Matki Bożej w Genazzano (środkowe Włochy), będącym światowym centrum tego kultu.

Obraz w Genazzano w stylu bizantyjskim, jakby fragment fresku, przedstawiający popiersie Matki Bożej z Dzieciątkiem na tle łuku tęczy, pochodzi prawdopodobnie z okolic Szkodry (północna Albania). 25 kwietnia 1467r. miał się pojawić na murze kościoła Augustianów-eremitów w Genazzano.

Obraz Matki Bożej Dobrej Rady w kościele lubelskim pochodzi z końca XVI w. Jego autorem jest nieznany malarz włoskiego pochodzenia.

Tradycja wiąże tytuł z początkowym okresem istnienia obrazu.

Inne polskie wizerunki Matki Bożej Dobrej Rady pochodzą z XIX i XX w., m.in. w kościele św. Katarzyny w Krakowie (kaplica Węgierska). Po II wojnie światowej tytuł ten nadano niektórym kościołom poprotestanckim na zachodzie i północy Polski.

Święto na pamiątkę cudownego pojawienia się obrazu zatwierdził 25 kwietnia 1727r. papież Benedykt XIII, a Pius VI przesunął je na 26 kwietnia. Obecnie zewnętrzną uroczystość obchodzi się w pierwszym możliwym terminie po 25 kwietnia lub w pierwszą niedzielę po tej dacie.

Dla szerzenia kultu Matki Bożej Dobrej Rady powstawały bractwa i stowarzyszenia, także zgromadzenia zakonne.

W 1881 r. Jadwiga Zamojska założyła w Paryżu „Stowarzyszenie Chrześcijańsko-Społeczne pod opieką MB Dobrej Rady dla kobiet niezamężnych pragnących poświecić się Bogu i Ojczyźnie”.

W czasach zaborów i po odzyskaniu niepodległości Stowarzyszenie prowadziło na ziemiach polskich szkoły gospodarcze oraz koła społeczno-religijne.

W 1889 r. w Polsce powstało bractwo „Unia Pobożna MB Dobrej Rady” przy klasztorze Augustianek w Krakowie; do 1939 r. liczyło 70 tys. członków z Krakowa i okolic.

Przy kościele Ducha św. w Lublinie od 1732 r. istniało Bractwo Literackie im. Maryi, a od 1864 r. (po kasacie zakonów) kapucyńskie Bractwo Serca Maryi.

Żródło: www.duch.lublin.pl

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.