Oporów: klasztor paulinów

Dawny zespół klasztoru paulinów w Oporowie (powiat kutnowski, diecezja łowicka) powstał w połowie XV wieku. Fundatorem był abp Władysław Oporowski.

Miejscowy kościół św. Marcina powstał ok. 1450 r. W tym samym czasie wybudowany został gotycki dom mieszkalny dla zakonników (obecnie stanowi południowe skrzydło klasztoru).

Murowany budynek był wielokrotnie przebudowywany, jednak jako jeden z trzech średniowiecznych domów paulinów (oprócz Oporowa także Pińczów i Beszowa) zachował się do dzisiaj.

Klasztor był budynkiem wolnostojącym, piętrowym. Na parterze znajdował się kapitularz, sień i refektarz ze sklepieniami. Na górze było dormitorium, prowizorycznie podzielone na cele zakonne – ze stropem.

Elewacje zewnętrzne zdobiła dekoracja w formie w trójkątnie zamkniętych szczytach budynku, a także tynkowany pas wgłębny, dzielący kondygnacje i motyw rombów komponowanych z zendrówki. Gotyckie otwory okienne (dzisiaj zamurowane) były zasklepione półkoliście.

Z klasztorem w Oporowie związany był bł. Stanisław zwany Oporowskim – znany kaznodzieja i cudotwórca.

Ok. roku 1646 przeorem klasztoru był późniejszy obrońca Jasnej Góry , o. Augustyn Kordecki.

W tym czasie jednak klasztor podupadał. W roku 1657 Szwedzi ograbili pobliski kościół i torturowali przeora, ojca Gabriela. Chcieli złupić jeszcze klasztorny skarbiec i dopięli swego, bo duchowny nie wytrzymał tortur. Zdradził gdzie ukryte są cenne przedmioty i wkrótce potem zmarł. Szwedzi podpalili klasztor, ale ogień udało się ugasić.

W XVIII w. klasztor został rozbudowany o piętrowe skrzydło zachodnie, które połączyło dom zakonny z kościołem. W nowych pomieszczeniach powstała szkoła parafialna.

Po kasacie zakonu parafię objęli księża diecezjalni. Paulini wrócili dopiero w 1957 r.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.