Paradyż: dawny zespół klasztorny bernardynów

Klasztor oo. bernardynów w Paradyżu (powiat opoczyński, diecezja radomska) wybudowany został w XVIII w. W poklasztornym kościele Przemienienia Pańskiego znajduje się Sanktuarium Chrystusa Cierniem Koronowanego.

Dzieje Paradyża sięgają XII wieku – był on wtedy osadą klasztorną. Nazwa pochodzi od łacińskiego wyrazu „paradisus”, czyli raj.

Pierwotny drewniany budynek został zbudowany w połowie XVII stulecia przez bernardynów. Barokowy, murowany klasztor powstał w XVIII stuleciu. Ma dwie kondygnacje i trzy skrzydła, częściowo zniszczone.

Czwartą ścianę czworoboku tworzy kościół Przemienienia Pańskiego. Wewnątrz znajduje się zamknięty, otoczony krużgankami dziedziniec odpustowy.

Trzynawowy, barokowy kościół ma charakter bazyliki.

Wewnątrz znajdują się portrety, nagrobki i epitafia z XVIII w. Z tego samego okresu pochodzą ambona i dziewięć rokokowych ołtarzy. W głównym ołtarzu umieszczone są rzeźby ewangelistów i cudowny obraz Chrystusa Cierniem Koronowanego z XVII w.

W 1820 r. cały Paradyż spłonął w pożarze. Ogień nie strawił tylko klasztoru. W 1893 r. nastąpiła kasata klasztoru, który przeszedł w administrację diecezji.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.