Pińczów: kościół Nawiedzenia NMP

Kościół ufundował pod koniec XVI w. biskup krakowski Piotr Myszkowski, a jego bratanek Zygmunt sprowadził tutaj franciszkanów reformatów. Aż do 1928 r. zakonnicy musieli kilkakrotnie opuszczać dom i znowu do niego wracali.

Rozległy teren klasztorny otacza stary mur z przełomu XVII i XVIII w. Wewnątrz znajduje się murowany kościół Nawiedzenia NMP, do którego od południa przylega piętrowy budynek klasztoru. Prostokątny dziedziniec przed kościołem zamyka od zachodu arkadowy krużganek.

Świątynia jest budowlą późnorenesansową. W szczycie fasady widać niszę z późnobarokową rzeźbą kamienną NMP Niepokalanie Poczętej, w częściach bocznych fasady, w głębokich wnękach znajdują się XVII-wieczne malowidła dotyczące życia św. Franciszka.

Wejście do kościoła prowadzi przez kwadratową kruchtę dobudowaną w 1701 r., a stąd przez prostokątny, wczesnobarokowy portal ze starymi, ozdobnymi drzwiami. Kolebkowe sklepienie kościoła pokrywa stiukowa dekoracja. W ścianach nawy są dwa rzędy okien we wczesnobarokowych obramieniach.

Ołtarz główny jest barokowy; po jego obu stronach są bramki prowadzące do chóru zakonnego. Na drzwiach bramek malowidła: Natan karcący Dawida oraz Faryzeusz i celnik. W polu głównym ołtarza krucyfiks na tle obrazu z Matką Boską i św. Janem (w zwieńczeniu Pieta z ok. 1700 r.). Tabernakulum barokowe z ok. 1703 r.

Po obu stronach kościoła znajdują się kwadratowe kaplice: od północy św. Jana Nepomucena (dawniej św. Prospera), od południa Pana Jezusa (dawniej św. Anny). Na ich kopulastych dachach są kamienne latarnie z figurami świętych.

Ołtarze boczne pochodzą z połowy XVII w., mają dekorację w stylu regencji.

W jednym z nich znajduje się obraz Matki Bożej Mirowskiej z XVII w.

Prostokątny dziedziniec przed kościołem otacza mur. Jego zachodni bok jest arkadowym krużgankiem z wnękami na stacje Męki Pańskiej. Będące w nich kiedyś dużych rozmiarów obrazy sczerniały ze starości i stały się nieczytelne. Zabrano je stąd, a we wnęki wmurowano płaskorzeźby. Przed kruchtą stoi kamienny krucyfiks na kolumnie korynckiej, barokowy z pocz. XVIIl w. Przy bramce od północy, zwieńczonej rzeźbą św. Jana Nepomucena, rośnie stara lipa, pomnik przyrody.

Klasztor przylegający do kościoła od południa jest piętrowym budynkiem na rzucie zbliżonym do kwadratu, z wirydarzem pośrodku. W części wschodniej budynku znajduje się zakrystia. Jej drzwi okute w skośną kratę, pochodzą z XVIII w. We wnętrzu m.in. komoda późnobarokowa.

Przed zakrystią jest przedsionek, z którego prowadzą schody na górny krużganek, z niego na ambonę i chór. Na ścianie przedsionka wisi barokowy krucyfiks z końca XVII w.

W klasztorze przechowywana jest kolekcja drewnianych XVII-wiecznych figurek jasełkowych, wykonanych przez brata Antoniego Węgrzynowicza. Ich ubiory utrzymane są w stylu epoki, w której powstały. Od wieków występują w szopce bożonarodzeniowej u reformatów.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.