Płock: katedra mariawicka

Katedra mariawicka - Świątynia Miłosierdzia i Miłości w Płocku została wybudowana z inicjatywy Marii Franciszki Kozłowskiej w latach 1911-1914. Świątynię i klasztor wzniesiono na posesji zakupionej przez Marię Franciszkę Kozłowską w 1902 roku na potrzeby Zgromadzenia Sióstr Mariawitek.

Fundusze czerpano z dobrowolnych ofiar kapłanów, sióstr i ludu mariawickiego. Maria Franciszka przestrzegała z całą skrupulatnością, by na budowę świątyni nie wpłynął ani jeden grosz nieuczciwie zdobyty. Przez cały czas budowy wszyscy mariawici spieszyli z pomocą, zgłaszając się do społecznej pracy przez wiele dni a nawet tygodni.

Katedra mariawicka w Płocku, początkowo nosząca nazwę - p.w. "Nieustającej Adoracji Ubłagania", od 15 sierpnia 1918 roku nazywa się "Świątynią Miłosierdzia i Miłości" - w myśl słów, które tego dnia podczas porannej Mszy św. miała usłyszeć w duszy Maria Franciszka - "Sam Pan Jezus poświęcił ją słowem Swoim mówiąc: To jest Świątynia Miłosierdzia i Miłości. (...)” Cały obiekt wybudowany jest w stylu neogotyckim.

Świątynia jest trójnawową bazyliką zbudowaną na planie prostokąta z wyższą nawą środkową. Fronton katedry wieńczą trzy wieże, a od drugiej strony zamyka kopuła, na której umieszczona jest monstrancja z adorującymi aniołami. Wokół kopuły umieszczony jest napis: Adorujmy Chrystusa Króla panującego nad narodami. Z lotu ptaka widać, że całość zbudowana jest na planie litery E (od Eucharystii).

W podziemiach świątyni znajdują się groby: Marii Franciszki oraz mariawickich biskupów, tablica upamiętniająca abp. M. Michała Kowalskiego, zamęczonego w hitlerowskim obozie koncentracyjnym w Dachau.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.