pokuta

Pokutę zadaje kapłan jako dopełnienie sakramentalnej spowiedzi i zadośćuczynienie za grzechy.

W pierwotnym Kościele pokuty były bardzo surowe i odprawiane publicznie. Rozpoczynano je w Popielec. Na podstawie tzw. Kanonów pokutnych rozróżniano cztery klasy pokutników:

• płaczący - nie mieli prawa wstępu do kościoła i stali w odzieniu pokutnym poza jego murami;
• słuchający - mogli stać w kruchcie z katechumenami;
• klęczący - dopuszczani do świątyni, ale musieli z niej wyjść przed ofiarowaniem;
• stojący - uczestniczyli we mszy św., ale nie mieli prawa składać darów ani przyjmować Eucharystii.

Uroczyste pojednanie z Kościołem odbywało się w Wielki Czwartek.

Do zupełnego zniesienia pokut publicznych przyczyniły się wojny krzyżowe w XII w. Papież Urban I ogłosił na synodzie w Clermont, że każdy, kto uczestniczy w wyprawie krzyżowej lub wspiera ją duchowo poprzez modlitwę i uczynki miłosierne, ma prawo do odpustów.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.