reforma kluniacka

Reforma życia zakonnego wprowadzana w końcu X i w pierwszej poł. XI w. w Kościele zachodnim. Reforma zainicjowana została przez klasztor benedyktyński w Cluny.

Reforma była odpowiedzią na pogłębiający się kryzys Kościoła i upadek obyczajów duchowieństwa, prowadzącego często zupełnie świecki tryb życia, praktykującego symonię i nepotyzm.

W 910 r. w Cluny założony został klasztor, w którym postanowiono przywrócić pierwotną regułę benedyktyńską. Mnisi prowadzili surowy tryb życia, praktykując modlitwę, przestrzegając rytmu liturgii, dbając o podnoszenie swego poziomu umysłowego.

Reforma zaczęła szybko ogarniać inne klasztory, które z czasem utworzyły "kongregację kluniacką", zdyscyplinowaną i o wielkiej sile oddziaływania.

Klasztory kluniackie nawoływały do naprawy moralnej, zwłaszcza duchowieństwa, postulowały idee obowiązkowego celibatu księży i uniezależnienia Kościoła od władzy świeckiej. To mnisi kluniaccy sformułowali też hasło "Treuga Dei", czyli "Pokoju Bożego". Wiązało się ono z postulowanym zakazem walk od środy wieczór do poniedziałku rano.

Reforma kluniacka objęła również opactwa benedyktynów w Polsce.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.