Rzeszów: zespół klasztorny Bernardynów

Zespół klasztorny bernardynów w Rzeszowie z okazałym kościołem Wniebowzięcia Najświętszej Panny Marii jest znanym miejscem odpustowym.

Zespół ten wzniesiono w pierwszej połowie XVII w. w miejscu starszej, XVI - wiecznej budowli.

Kościół i budynek klasztoru zbudowano prawdopodobnie w latach 1624-29. Wiadomo, że 25 marca 1929 r. przekazano budowlę konwentowi bernardynów.

Zespół klasztorny usytuowany został na niewielkiej wyniosłości, wśród bagien i rozlewisk rzeczki Mikośki, miał charakter obronny, o czym świadczą zachowane do dziś otwory strzelnicze spełniał rolę, obronnego bastionu w systemie fortyfikacyjnym miasta.

Kościół pw. Wniebowzięcia NMP wzniesiony był na planie krzyża łacińskiego w stylu późnego renesansu, ale już z elementami baroku, prezentuje wysoką wartość artystyczną.

Przy nim dwie kaplice i kwadratowa dzwonnica z kruchtą w podziemiu.

Wyposażenie wnętrza kościoła, przeważnie późnobarokowe pochodzi z XVIII w.

Wyjątkiem jest umieszczony w apsydzie prezbiterium renesansowy ołtarz główny pochodzący z I poł. XVII w. Wykonany jest z drewna, alabastru i marmuru, bogato zdobiony rzeźbami, płaskorzeźbami i malowidłami.

Z prawej strony transeptu znajduje się kaplica Matki Boskiej Rzeszowskiej z późnogotycką figurą Madonny z Dzieciątkiem, od dawna uważana za cudowną, pochodząca z XV/XVI w., koronowana w 1763 r.

Jest to drewniana, polichromowana rzeźba, ubrana w suknię i płaszcz barokowy bogato zdobiony, z koroną ze złocistego srebra. Dzieciątko ma podobną suknię i koronę na główce.

Po lewej stronie transeptu kaplica pw. Pana Jezusa.

W kaplicy znajduje się ołtarz drewniany, częściowo rzeźbiony, w stylu regencji, z pierwszej ćwierci XVIII w. z manierystycznym obrazem Chrystus u Słupa z II poł. XVII w. i dwoma rokokowymi posągami Mojżesza i Melchizedeka z I poł. XVIII w.

Przy tęczy po lewej stronie stronie ołtarz św. Franciszka, rokokowy z poł. XVIII w., z późnobarokowym obrazem olejnym "Św. Franciszek przed Chrystusem" z poł. XVIII w. i dwoma rokokowymi posągami św. Jerzego i św. Floriana z tego samego okresu.

Z prawej strony tęczy późnobarokowy ołtarz z obrazem św. Antoniego i dwoma rokokowymi posągami św. Stanisława biskupa i św. Wojciecha, całość pochodzi z poł. XVIII w.

Po prawej stronie nawy ołtarz bł. Jana z Dukli, rokokowy z poł. XVIII w. z dwoma późnobarokowymi obrazami bł. Jana z poł. XVIII w. oraz dwoma rokokowymi posągami św. Jana Chrzciciela i św. Barbary z tego okresu.

Relikwiarz w stylu regencji z pocz. XVIII w. w formie trumienki z relikwiami bł. Jana z Dukli został wykonany ze srebra, w części złocony, bogato rzeźbiony.

Po lewej stronie znajduje się ołtarz św. Józefa, rokokowy z poł. XVIII w., z dwoma późnobarokowymi obrazami św. Józefa z Dzieciątkiem i św. Jana Nepomucena i rokokowymi rzeźbami św. Anny i św. Joachima z poł. XVIII w.

Pod tęczą ambona utrzymana w stylu regencji, pochodząca z pocz. XVIII w.

Wnętrze kościoła zostało pokryte polichromią rokokową z okresu 1760-1780, odnowioną i częściowo przemalowaną w 1898 r., a ostatnio odnawianą w latach 1957-59.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.