ślub

1. Świadoma i dobrowolna obietnica złożona Bogu, mająca za przedmiot dobro możliwe i lepsze, spełniana z pobudek cnoty religijności (Kodeks Prawa Kanonicznego, kan. 1191, par. 1).

Jest aktem pobożności, w którym chrześcijanin poświęca siebie samego Bogu lub obiecuje Mu dobry czyn.

Śluby dzielą się na prywatne i publiczne oraz czasowe i wieczyste.

W pewnych uzasadnionych przypadkach Kościół może zwolnić ze złożonych ślubów.

2. Dawniej często składano śluby w intencji otrzymania jakiejś łaski, np. wyzdrowienie lub uchronienie przed niebezpieczeństwem, urodzenie dziecka, zwycięstwo w wojnie. Często dotyczyły one odbycia pielgrzymki do jakiegoś sanktuarium, finansowego wsparcia pobożnego dzieła, np. budowy kościoła lub klasztoru, czy np. pozostania w stanie bezżennym.

3. Szczególnym rodzajem ślubów są śluby zakonne, składane przez członków instytutów życia konsekrowanego i stowarzyszeń życia apostolskiego. Najczęściej składane śluby to: ślub czystości, posłuszeństwa, ubóstwa. Kościół od początku traktował z wielkim uznaniem praktykowanie tzw. rad ewangelicznych.

Kandydat do zakonu lub zgromadzenia składa z reguły kilka ślubów: najpierw czasowe - zwykle kilkakrotnie, potem wieczyste.

4. Ślub to również potoczna nazwa obrzędu zawarcia związku małżeńskiego (podczas którego narzeczeni oczywiście również składają przysięgę). Sakramentu udzielają sobie nawzajem kobieta i mężczyzna, w obecności kapłana (lub upoważnionej przez niego osoby) i świadków.

Sakrament małżeństwa zasadniczo powinno się zawierać podczas mszy św. W Konstytucji o liturgii świętej (Sobór Watykański II, Sacrosanctum concilium, 78) taki sposób zawierania małżeństwa został uznany za zwyczajny.

Msza św. ślubna ma specjalnie dobrane teksty: modlitwy, czytania i śpiewy. Nowożeńcy mogą podczas przygotowania darów przynieść do ołtarza chleb i wino, a także dary od siebie i gości dla potrzebujących. Przed Komunią św. oni i wszyscy obecni mogą w odpowiedni sposób przekazać sobie znak pokoju i miłości, otrzymać komunię św. pod obiema postaciami, a także specjalne uroczyste błogosławieństwo po Modlitwie Pańskiej i przy końcu mszy św.

Jeśli dla jakiegoś słusznego powodu nie można połączyć sakramentu małżeństwa ze mszą św., narzeczeni mogą udzielić go sobie w innych okolicznościach. Wtedy jednak powinni prosić o odprawienie mszy św. w ich intencji, zaprosić na nią gości i wraz z nimi przystąpić do komunii świętej.

Narzeczeni w orszaku weselnym wchodzą do kościoła i przed ołtarzem zajmują swoje miejsca. Kapłan rozpoczyna Mszę św., jak zwykle witając wszystkich zebranych i zaznaczając, że cały Kościół bierze udział w ich radości.

Następują teraz czytania biblijne (mogą być trzy) według licznych tekstów do wyboru. Są to teksty ze Starego i Nowego Testamentu. Po Ewangelii kapłan wygłasza homilię o małżeństwie, miłości, obowiązkach małżonków i o łaskach sakramentu.

Po homilii następuje obrzęd zawarcia małżeństwa. Wszyscy wstają, a narzeczem zbliżają się do ołtarza i stają przed kapłanem, który zwracając się do nich po imieniu, zadaje im następujące pytania:

• (Imię i imię) czy chcecie dobrowolnie i bez żadnego przymusu zawrzeć związek małżeński?.
• Narzeczeni odpowiadają: Chcemy.
• Czy chcecie wytrwać w tym związku w zdrowiu i chorobie, w dobrej i złej doli, aż do końca życia?
• Narzeczeni: Chcemy.
• Czy chcecie z miłością przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym was Bóg obdarzy?
• Narzeczeni: Chcemy.

Te trzy pytania poprzedzające zawarcie małżeństwa mają na celu upewnienie się w obecności świadków o wolności wyboru, o pełnej swobodzie decyzji osób zawierających małżeństwo oraz o ich chrześcijańskim podejściu do nierozerwalności i zadań małżeństwa.

Następnie wszyscy zebrani śpiewają stojąc hymn do Ducha Świętego O Stworzycielu Duchu, przyjdź, prosząc Go o dary i łaski konieczne w małżeństwie.

W chwili zawierania małżeństwa narzeczeni zwracają się do siebie i podają sobie prawe dłonie, a kapłan wiąże je końcem stuły. Następnie powtarzają kolejno za kapłanem:

• Ja, (imię) biorę Ciebie, (imię) za żonę (męża) i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż, Panie Boże Wszechmogący, w Trójcy Jedyny i wszyscy święci.

Po zawarciu małżeństwa kapłan błogosławi obrączki. Mąż nakłada na serdeczny palec żony obrączkę przeznaczoną dla niej i zwracając się do niej po imieniu mówi:

• (Imię) przyjmij tę obrączkę jako znak mojej miłości i wierności. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Podobnie żona nakłada na palec męża obrączkę, mówiąc te same słowa.

Liturgia małżeństwa przewiduje modlitwę powszechną wiernych.

Po Modlitwie Pańskiej kapłan z wyciągniętymi rękoma odmawia tekst uroczystego błogosławieństwa dla małżonków. Komunię św. mogą małżonkowie przyjąć pod dwiema postaciami. Msza św. ślubna kończy się specjalnym błogosławieństwem dla nowożeńców.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.