styl wieluński

Styl wieluński to drewniane, modrzewiowe budowle sakralne postawione w okolicach Wielunia w XVI wieku. Odznaczają się jednolitym stylem architektonicznym: zrębową konstrukcją ścian nawy i prezbiterium, węższym od nawy i zamkniętym ścianą wieloboczną prezbiterium.

Przy nawie od zachodu stoi wieża konstrukcji słupowej, rozszerzająca się ku dołowi, z kruchtą w przyziemiu. Świątynie pokryte są gontem, dach jest wspólny nad prezbiterium i nawą, przy czym nad prezbiterium z szerokim okapem wspartym kroksztynami, a na wieży namiotowy. Do nawy wiodą dwa wejścia – od zachodu przez wieżę i od strony południowej.

Kościoły stoją zawsze na linii wschód-zachód.

Poza kształtem architektonicznym świątynie w stylu wieluńskim są bogato urządzone wewnątrz. Ich twórcy dbali o wysoki poziom snycerki i malarstwa ściennego.

Najcenniejszymi zabytkami tego typu są kościoły w Grębieniu (obiekt po renowacji prezentuje się bardzo okazale), Kadłubie, Łaszewie, Popowicach, Wierzbiu, Wiktorowie, Gaszynie i Naramicach.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.