św. Roch

Św. Roch urodził się w Montpellier w XIV w., a zmarł przed rokiem 1420. Po przedwczesnej śmierci rodziców rozdał majątek ubogim i udał się pieszo do Rzymu. W miasteczku włoskim Acquapendente zastał epidemię dżumy, więc zajął się pielęgnowaniem chorych. W nagrodę otrzymał od Boga dar uzdrawiania. W końcu dotarł do Rzymu, gdzie spędził ok. 3 lat, nadal opiekując się chorymi i ubogimi.

Wracając do ojczyzny w miasteczku Angera został aresztowany przez żołnierzy, którzy uznali go za szpiega i torturami chcieli wymusić przyznanie się do winy. Po pięciu latach zmarł w więzieniu z wycieńczenia.

Jego świętość miał ujawnić napis na ścianie celi, że ci, którzy zostaną dotknięci zarazą i wezwą na pomoc św. Rocha, będą uleczeni.=

Kult św. Rocha rozszedł się szybko w Europie, gdzie często wybuchały epidemie rozmaitych chorób.

Papież Grzegorz XIII (+ 1558), umieścił jego imię w Martyrologium Rzymskim, a decyzję potwierdził Urban VIII (+ 1644).

Św. Roch jest patronem Montpellier, Parmy, Wenecji oraz aptekarzy, lekarzy, ogrodników, rolników, szpitali i więźniów. Uważany jest też za opiekuna zwierząt domowych.

W ikonografii przedstawiany jest jako młody pielgrzym lub żebrak w łachmanach, z psem liżącym mu rany albo biegnącym obok.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.