święconka

Chrześcijańska tradycja błogosławieństwa pokarmów sięga VIII w. Pierwsze wzmianki o praktykowaniu tego obrzędu w Polsce i święcenia pokarmów w  Wielką Sobotę pochodzą z wieku XIV. Najpierw święcono tylko pieczonego baranka z chleba, następnie dodawano inne potrawy, jak mięso, sól, jajko, ser, chrzan, ciasto. One właśnie stanowią siedem błogosławionych darów tradycyjnie święconych w dawnej Polsce.

Niegdyś do zamożniejszych domów przybywał na zaproszenie gospodarza kapłan i święcił cały stół wielkanocny.

Obecnie potrawy przynosi się do kościoła w specjalnie udekorowanych koszyczkach. Powinny one być wyściełane białą serwetą i przyozdobione gałązkami bukszpanu lub borówki.

Podczas święcenia pokarmów kapłan wymienia:

• chleb i wszelkie świąteczne pieczywo (spożywane na pamiątkę rozmnożenia chleba i chleba, który Jezus po zmartwychwstaniu przygotował dla swoich uczniów)
• mięso i wędliny (na pamiątkę Baranka Paschalnego)
• sól (która ma chronić od zepsucia)
• jajka (znak nowego życia)

Jajka, to zwykle wielkanocne pisanki , którymi członkowie rodziny będą się dzielić podczas wielkanocnego śniadania.

Do koszyczków często też wkłada się wielkanocne baranki - z cukru, chleba lub masła - z czerwoną chorągiewką, która jest symbolem zwycięstwa nad śmiercią.

Po obrzędzie poświęcenia pokarmów wypada udać się do  Grobu Pańskiego na krótką adorację Najświętszego Sakramentu.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.