Toruń: kościół św. Piotra i Pawła

Barokowy kościół św. Piotra i Pawła w Toruniu został ufundowany w 1644 r. przez Stanisława Sokołowskiego, starostę dybowskiego i kasztelana bydgoskiego, na terenie wsi Małe Piaski. Od początku był świątynią reformatów.

Konsekracja kościoła odbyła się w 1659 r., a jego budowę zakończono dwa lata później. Wznoszenie całego kompleksu przeciągało się jednak – z powodu śmierci fundatora i potopu szwedzkiego.

W klasztorze mieszkał król Jan Kazimierz wraz z dworem, który w 1658 roku stąd kierował walkami o odzyskanie Torunia zajętego przez Szwedów. W podziękowaniu za zwycięstwo król miał ufundować ołtarz św. Piotra i Pawła, a królowa Maria Ludwika Gonzaga – ołtarze boczne. Na początku XVIII w. do środkowego przęsła kościoła dobudowana została kaplica Najświętszej Marii Panny.

Po kasacie zakonu i zamknięciu prowadzonej przez zakonników szkoły elementarnej w 1832 r. świątynia stała się siedzibą parafii w miejsce spalonego kościoła św. Anny na Podgórzu.

Jednonawowy kościół z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Razem z przylegającym od południa klasztorem, tworzy czworobok z kwadratowym wirydarzem pośrodku. Świątynia – zgodnie z regułą franciszkańską – nie posiada wieży.

Na płaskim sklepieniu krzyżowym znajduje się polichromia według L. Torwirta z 1957 r.

Późnobarokowe wyposażenie – ołtarz w prezbiterium, ołtarze boczne, ambona, stalle i sceny figuralne – rzeźbione jest w drewnie.

W kaplicy wisi barokowy obraz Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej autorstwa Kazimierza Łukaszewicza (1795 r.).

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.