Warszawa: kościół św. Trójcy

15 stycznia 1777 r. ewangelicy warszawscy, głównie dzięki staraniom Piotra Teppera, otrzymali przywilej królewski zezwalający na budowę kościoła.

Król Stanisław August osobiście wybrał projekt autorstwa Szymona Bogumiła Zuga.

30 grudnia 1781 r. nastąpiło uroczyste otwarcie i poświęcenie Kościoła ewagelicko-augsburskiego św. Trójcy w Warszawie. Była to największa i najwyższa budowla XVIII-wiecznej Warszawy: wysokość – 58 m, średnica rotundy – 33,4 m!

Wnętrze kościoła wyglądało wówczas nieco inaczej niż dzisiaj. Według projektu Zuga ołtarz, ambona i organy umieszczone były w jednym pionie naprzeciw wejścia. Okna kościoła dopiero pod koniec XIX w zaczęto ozdabiać witrażami.

Gdy wybuchła druga wojna światowa pierwsze pociski spadły na świątynię już 12 września. 16 września 1939 r. od bomb zapalających kościół stanął w płomieniach. Do wnętrza zawaliła się płonąca kopuła. Pożar strawił całe wyposażenie.

Po zakończeniu wojny, w 1945 r. powracający z wojennej tułaczki ewangelicy warszawscy przystąpili do odgruzowywania i odbudowywania swojej świątyni. Plany odbudowy sporządzone przez architekta Teodora Burszego zostały zatwierdzone przez BOS; odbudowę prowadził komitet wybrany przez parafię.

W 1951 r. budynek kościoła został przejęty przez Ministerstwo Kultury i Sztuki, które zamierzało przekształcić obiekt w salę koncertową. Na szczęście do realizacji tych zamiarów nie doszło; pod koniec października 1956 roku zwrócono obiekt Kościołowi i już 18 listopada 1956 r. odbyło się pierwsze nabożeństwo, a na latarnię kościoła powrócił krzyż.

Do drugiej wojny światowej parafia prowadziła szeroką działalność kulturalną, oświatową i charytatywną: szpital, szkoły, domy starców, domy sierot, żłobek itp.

Z tych dawnych placówek ostał się tylko dom opieki „Tabita” w Konstancinie-Jeziornie , który od kilku lat jest rozbudowywany.

Źródło: "Informator Parafialny" nr 4/2001.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.