Warszawa: kościół bonifratrów

Kościół bonifratrów p.w. świętych Jana Bożego i Andrzeja Apostoła powstawał w latach 1726-28 dzięki pomocy króla Augusta II.

Architektami byli Józef Fontana i Antoni Solari. W latach 1754-60 przykościele wzniesiono klasztor i szpital dla umysłowo chorych.

Bracia bonifratrzy, zgodnie z charyzmatem swego założyciela św. Jana Bożego, wychodzili na ulice Warszawy i zabierali do szpitala najuboższych chorych.

Świadczenie pomocy lekarskiej uczestnikom walk o niepodległość walczących w kolejnych powstaniach sprowadziło na zakonników prześladowania ze strony władz zaborczych.

W roku 1865, po stłumieniu powstania styczniowego, na mocy dekretu cara Aleksandra II dokonano kasaty klasztorów bonifraterskich w zaborze rosyjskim, w tym konwentu warszawskiego.

Zniszczono lub wywieziono większość klasztornego archiwum, a szpital przekazano władzom świeckim.

Podczas powstania warszawskiego szpital św. Jana Bożego był jednym z głównych punktów obrony grupy śródmieście. Zarówno kościół, jak i szpital zostały zniszczone.

Po wojnie kościół odbudowano, natomiast szpitala już nie. Od 1982 r. do początku lat 90. istniał przy konwencie punkt wydawania leków z darów oraz apteka i punkt poradnictwa ziołoleczniczego.

Działalność lecznicza ojców bonifratrów koncentruje się od roku 1991 w Konwencie Świętego Ryszarda Pampuri przy ul. Sapieżyńskiej.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.