Warszawa: kościół św. Karola Boromeusza

Kościół św. Karola Boromeusza przy cmentarzu powązkowskim w Warszawie zbudowany został w latach 1841-1849 w stylu neorenesansowym. Jest trójnawowy z półkoliście zamkniętą absydą. Nawiązuje do wczesnych bazylik chrześcijańskich.

Fasada kościoła wzorowana jest na bazylice Santa Maria Maggiore w Rzymie. Wieńczy ją tympanom z płaskorzeźbą, przedstawiającą św. Karola Boromeusza. Umieszczono tam napis: "Bogu cześć, św. Karolowi Boromeuszowi sława, wiernym zbawienie". Płaskorzeźbę na frontonie kościoła i figury świętych w niszach ścian zewnętrznych wykonał Ludwik Kauffman.

W ołtarzu głównym, odbudowanym po zniszczeniach wojennych, znajduje się obecnie obraz Michała Willmanna przedstawiający męczeństwo św. Andrzeja Apostoła.

W czasie drugiej wojny światowej naprzeciwko frontonu świątyni, nad ul. Chłodną znajdował się most łączący małą i dużą część getta. W czasie Powstania Warszawskiego kościół przez dwa dni (6-8 sierpnia 1944) był redutą powstańczą zamykającą drogę w kierunku północnego Śródmieścia i Ogrodu Saskiego.

Po kapitulacji Powstania Warszawskiego Niemcy podłożyli ładunki wybuchowe w krypcie. Wybuch zniszczył prezbiterium, wschodnią część nawy oraz poważnie uszkodził kaplicę, zakrystię i wiele posągów.

Świątynię odbudowano w roku 1956.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.