Wieluń: dawny klasztor ss. bernardynek

Dawny zespół klasztorny ss. bernardynek w Wieluniu powstał w latach 1612-15.

Bernardynki przywędrowały do Wielunia dzięki wojewodzinie sieradzkiej i starościnie wieluńskiej Annie ze Sroczyńskich Koniecpolskiej, matce Stanisława Koniecpolskiego, hetmana wielkiego koronnego.

Koniecpolska odkupiła dwór arcybiskupi (zbudowany w latach 1342-74) razem z przylegającą do murów obronnych działką. Prace budowlane zaczęły się w 1612 r. pod okiem Jerzego Hoffmana. Zespół składał się z kościoła i klasztoru. Kościół powstał w 1615 r., a klasztor już po śmierci fundatorki, czyli po 1616 r.

W 1818 r., z powodu złego stanu budynków, bernardynki zostały przeniesione do klasztoru popaulinskiego. W budynku klasztornym znajduje się w tej chwili Muzeum Ziemi Wieluńskiej.

Budynek dawnego klasztoru stoi na północny zachód od kościoła. Zbudowany jest na planie prostokąta z wykorzystaniem murów obronnych. Piętrowy, podpiwniczony, połączony jest z kościołem przejściem sklepionym kolebkowo.

W piwnicach i części pomieszczeń na parterze zachowały się oryginalne sklepienia kolebkowe i krzyżowe.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.