wieńce obrzędowe

wykonane z pierwocin zboża, owoców, jarzyn i kwiatów, przynoszone do poświęcenia w niektóre święta kościelne (np. Boże Ciało, Wniebowzięcie NMP).

Każdy region miał swój katalog roślin, z których wykonywano wianki. Dekorowano je wstążkami.

Wianki na Boże Ciało zostawiano po święcie na całą oktawę w kościele, gdzie kościelny wieszał je na drążkach nad ołtarzem. Po zakończeniu uroczystości każdy zabierał swój wianek do domu i wieszał go w widocznym miejscu, np. przy obrazie z wizerunkiem Pana Jezusa lub świętych.

Wiankom często przypisywano właściwości magiczne. Dlatego np. wykorzystywało się ziarno wykruszone z wianka do nowych zasiewów albo wkładało część do trumny, pod głowę zmarłego.

Najbardziej okazałe i urozmaicone były wieńce dożynkowe. Wykonywano je z ostatnich kłosów zżynanych uroczyście na zakończenie żniw. W wieńcu tradycyjnie były kłosy pszenicy, żyta, jęczmienia i owsa, a także zioła, owoce, makówki i kwiaty - nagietki, koszyczki Najświętszej Marii Panny, czyli werbena, łzy Matki Boskiej - groszek, warkoczyki najświętszej Panienki - dziewanna drobnokwiatowa, złote włosy Matki Boskiej - len czy pantofelki Matki Boskiej. Wieńce były dawniej tak duże, że wieziono je do kościoła na drabiniastych wozach.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.