Wrocław: kościół św. Elżbiety

Gotycki kościół św. Elżbiety we Wrocławiu powstał w XIV-XV w. Był trzecią świątynią wybudowaną w tym miejscu. W latach 1525-1945 należał do protestantów, w tej chwili jest kościołem garnizonowym.

Trójnawowa, murowana z cegły świątynia o charakterze bazylikowym była jednym z kościołów parafialnych średniowiecznego miasta. Wieża kościoła, licząca 91 metrów jest osiągalna po przejściu 365 schodów.

Wewnątrz znajduje się największy na Śląsku zbiór mieszczańskich nagrobków i epitafiów – 370. Pochodzą z gotyku, renesansu i baroku.

Barokowy ołtarz główny pochodzi z 1653 r. O dwa wieki wcześniejsze jest gotyckie, kamienne sakramentarium (1453-55).

Świątynia ocalała ze zniszczeń II wojny światowej, ale trzykrotnie spaliła się w latach 70. XX wieku.

Przed kościołem stoi pomnik Dietricha Bonhoeffera –

ewangelickiego teologa, który zginął w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie.

Dawny cmentarz przykościelny otoczony był przez ciąg gotyckich kamienic. Ich właścicielami byli altaryści, członkowie świeckiego bractwa opiekunów ołtarzy w świątyni. Do dzisiaj ocalały tylko dwa budynki: „Jaś” (zwana Domkiem Miedziorytnika) i „Małgosia” (siedziba Towarzystwa Miłośników Wrocławia). Kamienice połączone są arkadowym łukiem z inskrypcją Mors Ianua Vitae („Śmierć – wrota życia”).

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.