«powrót

Drohiczyn

Wczesnośredniowieczna osada handlowa (VI-VIII wiek) przy szlaku wiodącym wzdłuż Bugu z Rusi na Jaćwież.

Na prawym, wysokim brzegu Bugu założono gród około 1038 roku, miedzy innymi jako siedzibę książęcej komory celnej. Założycielem był prawdopodobnie książę kijowski Jarosław Mądry. W 1237 roku Konrad Mazowiecki nadał go zakonowi rycerskiemu Braci Dobrzyńskich, wypartych przez księcia halickiego Daniela Romanowicza w 1238 roku, który za zgodą papieża Innocentego IV, dopełnił tu w 1253 roku koronacji na króla Rusi.

W XIV wieku gród litewski. Podczas walk wewnętrznych między Kiejstutem a Jagiełłą, w 1382 roku zajęty przez zięcia Kiejstuta, księcia Mazowieckiego Janusza I. Rok później dostał się ponownie w ręce Litwinów. W 1384 przekazany przez Jagiełłę Witoldowi, a w 1391 ziemia drohiczyńska zostaje przyłączona do Królestwa Polskiego.

Na początku XV wieku Drohiczyn ponownie został przyłączony do Litwy, a kilkanaście lat później Kazimierz Jagiellończyk przyłączył go do Wielkiego Księstwa Litewskiego. Stolica ziemi drohiczyńskiej wielokrotnie była niszczona pożarami.

Dawna stolica Podlasia pozostaje dziś na uboczu. Od początku istnienia była miejscem krwawych sporów między książętami mazowieckimi, ruskimi, litewskimi, Jaćwingami, Tatarami i Krzyżakami. Drohiczyn był ulubioną siedzibą księcia Witolda, który w bitwie pod Grunwaldem osobiście dowodził chorągwią drohicką.

Na terenie powiatu rozwija się twórczość ludowa: rzeźbiarstwo, kowalstwo artystyczne, wikliniarstwo, koronkarstwo i hafciarstwo. Kultywuje się tradycje robienia palm i malowania pisanek wielkanocnych.

[[Więcej...

| http://www.drohiczyn.opoka.org.pl]]

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Zobacz także:

→ Drohiczyn
→ woj. podlaskie
→ pow. siemiatycki