św. Jacek Odrowąż

(ok. 1183-1257)

Jedna z najwybitniejszych postaci Polski i Europy XIII w. Urodził się w Kamieniu Śląskim. Był kanonikiem krakowskim i krewnym tamtejszego biskupa Iwona Odrowąża, jednego z reformatorów życia chrześcijańskiego na ziemiach polskich.

Kiedy biskup Iwo spotkał w Rzymie św. Dominika, prosił go o wysłanie zakonników do Polski. Na to Dominik miał odpowiedzieć: „Daj mi ludzi, a zrobię z nich kaznodziejów”. W ten sposób dwaj krewni biskupa: św. Jacek i bł. Czesław zostali pierwszymi polskimi dominikaninami.

Przyjąwszy w 1220 r. habit – prawdopodobnie z rąk samego zakonodawcy – wrócili do Polski, już w drodze zakładając klasztory (w sumie św. Jacek założył kilkanaście klasztorów, które zarazem były szkołami teologicznymi).

Był świetnym organizatorem, ale przede wszystkim gorliwym misjonarzem. Przez ponad 30 lat przemierzał jako wędrowny kaznodzieja Polskę, Czechy, Morawy, a także Ruś i Prusy. Tradycja podaje, że dotarł nawet do Danii i Szwecji oraz na Krym i do Azji Środkowej. Lud uważał go za niezawodnego orędownika, który wyprosił u Boga wiele cudów. Najbardziej znany jest cud podniesienia zbóż zniszczonych gradobiciem, do którego nawiązuje istniejący do dziś zwyczaj święcenia kłosów w dzień św. Jacka.

święto 17 sierpnia

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.