bł. Zygmunt Szczęsny Feliński

(1822-1895)

Pochodził z ziemiańskiej rodziny o tradycjach patriotycznych. Gdy miał 16 lat, umarł mu ojciec, matka została zesłana na Syberię, a majątek skonfiskował carski zaborca.

Zygmunta wychowywał przyjaciel rodziny, ale wykształcenie zdobył on dzięki własnej wytrwałości i pracy (studia matematyczne w Moskwie, humanistyczne w paryskiej Sorbonie, teologiczne w Żytomierzu i Petersburgu).

Po święceniach w 1855 r. przez 7 lat pracował w Petersburgu jako wikary, a  także ojciec duchowny i wykładowca filozofii w seminarium. Wtedy założył [[Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi]]|@@franciszkanki_rodziny_maryi]], którego celem była opieka nad zesłańcami, zwłaszcza biednymi, starymi i sierotami (obecnie jest to jedno z największych polskich zgromadzeń).

W styczniu 1862 r. został arcybiskupem warszawskim. Pasterzował jedynie 16 miesięcy, ale zdążył zreformować nauczanie w seminarium i obsadzić kościelne urzędy zdolnymi i pracowitymi księżmi. Bardzo dbał o nauczanie wiernych katechizmu.

Kiedy wybuchło powstanie styczniowe, był jego przeciwnikiem. Uważał, że naród jest niedostatecznie przygotowany do zrywu. Mimo to wystosował do cara dwa zdecydowane protesty w sprawie prześladowanych Polaków, za co został wygnany do Jarosławia nad Wołgą.

Spędził tam 20 lat. Był duszpasterzem polskich wygnańców i miejscowych katolików. Zesłanie, liczne upokorzenia i cierpienia znosił z pokorą, dziękując Bogu za wybór takiego sposobu realizacji powołania kapłańskiego.

W 1883 r. został zwolniony z zesłania na skutek nacisków Stolicy Apostolskiej i ostatnie 12 lat życia spędził koło Chocimia (w zaborze austriackim). Poświęcił się tam pracy duszpasterskiej i charytatywnej.

Wspomnienie 17 września

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.