bł. Bolesława Maria Lament

(1862-1946)

Pochodziła z wielodzietnej rodziny rzemieślniczej z Łowicza. Tam też do 22. roku życia prowadziła własny zakład krawiecki.

W 1884 r. wstąpiła w Warszawie do organizującego się w konspiracji Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, gdzie przyjęła imię Bolesława.

Była gorliwą zakonnicą, odznaczała się darem modlitwy, skupieniem i wiernością w wypełnianiu obowiązków. Pracowała w Rosji jako nauczycielka, wychowawczyni i instruktorka krawiectwa. Jednak przed złożeniem profesji wieczystej, za radą spowiednika powróciła do domu rodzinnego, bo nie była pewna wyboru drogi życiowej.

Wkrótce przeniosła się do Warszawy z owdowiałą matką i młodszym bratem. Ciężko pracowała jako krawcowa na utrzymanie rodziny, a jednocześnie pomagała ubogim i bezdomnym (m.in. prowadziła dom noclegowy na Pradze). W tym czasie zetknęła się z kapucynem o. Honoratem Koźmińskim, który stał się jej duchowym przewodnikiem. Pod wpływem jego sugestii wstąpiła do III zakonu św. Franciszka, a w 1903 r. rozpoczęła pracę w Rosji.

W 1905 r. Mohylewie założyła Towarzystwo Świętej Rodziny, które później przyjęło nazwę Zgromadzenie Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny. Jego celem było jednoczenie prawosławnych z Kościołem katolickim oraz umacnianie katolików w wierze. Po rewolucji bolszewickiej siostry przeniosły się do Polski, Finlandii i Estonii.

Przez ostatnie pięć lat życia Bolesława była sparaliżowana, co przyjęła jako wezwanie do apostolstwa modlitwy i cierpienia.

wspomnienie 29 stycznia

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.