bł. Jerzy Matulewicz (Jurgis Matulaitis)

(1871-1927)

Urodził się we wsi Lugine na Suwalszczyźnie w rolniczej rodzinie litewskiej. We wczesnym dzieciństwie został sierotą, wychowywał go brat.

W 1889 r. wstąpił do seminarium duchownego w Kielcach, które ostatecznie ukończył w Sankt-Petersburgu. Po studiach w Rosji i za granicą został wykładowcą petersburskiej Akademii Duchownej.

W 1909 r. złożył śluby zakonne w zgromadzeniu marianów, które w owym czasie prawie dogorywało po skasowaniu przez władze carskie w XIX w. Odnowił tę wspólnotę i niebawem został jej generałem.

Mianowany w 1918 r. biskupem wileńskim, przez siedem lat rządził diecezją w trudnej sytuacji nasilających się napięć polsko-litewskich. Miał wielkie zasługi dla umocnienia katolicyzmu na Litwie i odrodzenia tam życia zakonnego. Sam założył dwa zgromadzenia żeńskie: Sióstr Niepokalanego Poczęcia od Ubogich (w celu opieki nad osieroconymi i pozostającymi bez opieki dziewczętami) i Służebnic Jezusa w Eucharystii (mające za zadanie pracę oświatową i katechetyczną wśród dziewcząt katolickich i prawosławnych).

Po zawarciu w 1925 r. konkordatu między Polską a Stolicą Apostolską, czując się Litwinem, a nie Polakiem, zrzekł się biskupstwa wileńskiego i wyjechał do Rzymu.

Przez całe życie ciężko chorował na gruźlicę kości (kilka razy musiał przerwać pracę duszpasterską, żeby się leczyć i poddać operacjom). Odznaczał się wielka prostotą, dobrocią i wyrozumiałością, a siły czerpał z modlitwy i umartwienia.

wspomnienie 27 stycznia

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.