bł. Wincenty Kadłubek

(po 1150-1223 r.)

Urodził się w miejscowości Karwów pod Opatowem. Co do jego pochodzenia istnieją sprzeczne informacje - że wywodził się ze średniego rycerstwa, z rodu Różyców (pieczętujących się herbem Poraj lub Róża); albo że był synem chłopa o przydomku Kadłub (stąd przydomek Kadłubek).

Pierwsze nauki pobierał w szkole Stopnicy i Krakowie, a później studiował w Bolonii i Paryżu, gdzie jako jeden z pierwszych Polaków uzyskał tytuł magistra, inaczej mistrza (dzisiaj doktora).

Od 1194 r. pełnił funkcję prepozyta kolegiaty w Sandomierzu i zapewne wtedy, za namową króla Kazimierza Sprawiedliwego, napisał większość Kroniki polskiej. Dzieło składające się z czterech ksiąg spisane po łacinie, jest dziś głównym źródłem na temat historii Polski w pierwszych wiekach.

W 1207 r. zgodnie z ówczesnym zwyczajem został wybrany biskupem krakowskim. Brał udział w Soborze Laterańskim IV, na którym wprowadzono obowiązek rocznej spowiedzi i wielkanocnej komunii świętej, jak również zaostrzono przepisy odnośnie do małżeństwa i celibatu kapłanów.

Z nieznanych powodów w 1218 r. zrezygnował z biskupstwa i wstąpił do zakonu cystersów w Brodnicy (dziś Jędrzejowie).

Legenda mówi, że kiedy szedł pieszo z Krakowa, mnisi powitali go ok. kilometr od klasztoru, o czym przypomina usypany później na tym miejscu Kopiec Spotkania.

wspomnienie 9 października

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.