kard. August Hlond

(1881-1948)

Urodził się w Brzęczkowicach k. Mysłowic jako syn pracownika kolejowego. Miał 12 rodzeństwa, z którego czterech braci wstąpiło do zgromadzenia salezjanów .

Jako 12-latek wyjechał ze starszym bratem do zakładu salezjanów w Turynie i tam po ukończeniu gimnazjum wstąpił do zgromadzenia. Studiował filozofię i teologię w Rzymie, święcenia kapłańskie przyjął w 1905 r. w Krakowie.

Był wychowawcą i nauczycielem w salezjańskich placówkach w Oświęcimiu, Krakowie i Przemyślu, a następnie przez 13 lat organizował w Wiedniu akcje społeczno-charytatywne. W 1919 r. został prowincjałem salezjanów w Austrii, na Węgrzech i w Bawarii.

W 1922, po wygranym przez Polaków plebiscycie dotyczącym przynależności Śląska, został mianowany jego administratorem apostolskim, a trzy lata później - pierwszym biskupem Katowic. W 1926 r. został metropolitą Gniezna i Poznania oraz prymasem Polski, a rok później – kardynałem.

Jego najważniejsze dokonania to: organizacja polskiej Akcji Katolickiej , powołanie zgromadzenia chrystusowców , organizacja międzynarodowych kongresów dotyczących misji (1927 r.), filozofii (1934 r.), i Chrystusa Króla (1937 r.).

Na początku II wojny światowej wyjechał za granicę. Informował Piusa XII, a przez Radio Watykańskie również cały świat o sytuacji w okupowanej Polsce. W latach 1940-1943 prowadził działalność duszpasterską i charytatywną w Lourdes. Przez 14 miesięcy przebywał w niemieckich więzieniach.

Do kraju wrócił w 1945 r. Organizował administrację kościelną na Ziemiach Zachodnich. W 1946 r., już jako arcybiskup warszawski jako pierwszy w świecie dokonał poświęcenia narodu Niepokalanemu Sercu Maryi - co było nawiązaniem do orędzia fatimskiego.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.