Warszawa: Stare Powązki

Historia nekropolii sięga drugiej połowy XVIII w., kiedy to pojawiły się w Warszawie głosy o konieczności przeniesienia cmentarzy poza obręb miasta. Pierwszym tego typu przedsięwzięciem był tzw. Cmentarz Świętokrzyski, założony przez księży Misjonarzy.

W 1790 r. rodzina Szymanowskich podarowała warszawskim parafiom działkę, na które można było stworzyć miejski cmentarz.

Oficjalna data założenia Starych Powązek to 4 listopada 1790 r., dokładnie w uroczystość św. Karola Boromeusza. Ten święty jest również patronem światyni stojącej przy cmentarzu. Poświęcenia nekropolii dokonano dwa lata później tj. 20 maja 1792 r.

W 1836 r. kiedy zamknięto Cmentarz Świętokrzyski Powązki stały się właściwie jedynym miejscem pochówku dla całej Warszawy. Sytuacja zmieniła się w roku 1884, kiedy założono Cmentarz Bródnowski, gdzie przeniesiono pochówki dla najuboższych. Powązki stały się miejscem elitarnym. Chowano tam bogatszych, zasłużonych ludzi kultury i nauki, animatorów życia społecznego. Aleja Zasłużonych powstała jednak dopiero w Niepodległej Polsce.

W czasie II wojny światowej cmentarz został niemal całkowicie zniszczony. Pozostawał w stanie kompletnego zaniedbania aż do lat 70. W 1974 r. z inicjatywy Jerzego Waldorffa powstał Społeczny Komitet Opieki nad Starymi Powązkami.

Środki na konserwację pomników Komitet pozyskuje m.in. podczas dorocznych kwest organizowanych w uroczystość Wszystkich Świętych i Zaduszki. Kwesty prowadzą znani aktorzy, ludzie sztuki i kultury oraz wolontariusze.

Obok Starych Powązek znajdują się Powązki Wojskowe, a także Cmentarz Żydowski przy ul. Okopowej.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.