św. Wojciech

(ok. 956-997)

Ur. w Libicach (Czechy) w książęcym rodzie Sławników, przy bierzmowaniu przyjął imię Adalbert, pod którym jest znany poza Polską.

Po studiach w Magdeburgu w wieku 26 lat przyjął święcenia kapłańskie i objął biskupstwo w Pradze, gdzie słowem i przykładem dawał wyraz zasadom życia chrześcijańskiego. Potępiał wielożeństwo, odwiedzał więźniów i chorych, protestował przeciwko sprzedawaniu chrześcijan arabskim i żydowskim kupcom (we śnie miał się mu ukazać Jezus i zapytać Oto jestem znowu sprzedany, a ty śpisz?). Nie spotkał się ze zrozumieniem ze strony diecezjan i z powodów politycznych po pięciu latach musiał opuścić biskupią stolicę. Do 993 r. przebywał w klasztorach benedyktyńskich we Włoszech, gdzie złożył śluby zakonne.

Wrócił do Pragi na usilne prośby Bolesława Pobożnego, ale wkrótce musiał ją znowu opuścić. Na Węgrzech nawiązał przyjazny kontakt z dworem Bolesława Chrobrego i został zwierzchnikiem utworzonej w 996 r. pierwszej polskiej prowincji kościelnej.

Misyjną działalność rozpoczął od nawracania Pomorzan (ochrzcił gdańszczan i tamtejszego księcia), a następnie Prusów, z których rąk poniósł męczeńską śmierć w 997 r. Został zabity strzałami z łuku, a jego głowę odcięto i na znak hańby nabito na pal. Bolesław Chrobry wykupił ciało biskupa (legenda mówi, że za tyle złota, ile ważyło) i z honorami pochował w Gnieźnie .

Wojciech już w 999 r. został wpisany w poczet świętych, a w czasie zjazdu gnieźnieńskiego w 1000 r. obrany patronem nowej kościelnej metropolii.

wspomnienie 23 kwietnia

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.