kamilianie

Kamilianie są zakonem powołanym do niesienia pomocy duchowej i cielesnej chorym i ubogim. Składają dodatkowy czwarty ślub służenia chorym nawet z narażeniem życia. Kamilianów założył św. Kamil de Lellis w 1586 r., w Polsce są od 1904 r. Mają szczególne zasługi w ratowaniu osób dotkniętych zarazą – kroniki zakonne wspominają przeszło 200 zakonników, którzy oddali życie opiekując się zarażonymi. Szczególnym rysem ich opieki nad chorymi jest posługa duchowa.

Kamilianie starają się, aby chorzy wierzący trwali w Jezusie Chrystusie i osiągnęli świętość, do której są wezwani. Pomagają również chorym odnaleźć odpowiedź na odwieczne pytania o sens życia przyszłego i obecnego, a także na pytanie o znaczenie cierpienia, zła i śmierci.

Realizacja charyzmatu zgromadzenia odbywa się poprzez pracę kapelanów i pielęgniarzy, kierowanie domami opieki społecznej i szpitalami, opiekę nad bezdomnymi, narkomanami i chorymi na AIDS.

W Polsce kamilianie prowadzą 4 domy pomocy społecznej i 2 zakłady opiekuńczo-lecznicze dla osób w podeszłym wieku, dla dzieci i dorosłych z niedorozwojem lub głęboko upośledzonych psychicznie, w Tarnowskich Górach prowadzą szpital imienia św. Kamila.

Na świecie jest ponad 1000 kamilianów, z czego prawie 100 Polaków.

Pełna nazwa: Zakon Kleryków Regularnych Posługujących Chorym (MI).

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.