Potop Szwedzki

Mianem "potopu szwedzkiego" określa się najazd na Polskę w 1655 r. wojsk szwedzkich pod wodzą króla Karola Gustawa, które pozostały na terenie kraju do czerwca 1957. Ostatecznie wojna ze Szwecją zakończyła się podpisaniem pokoju w Oliwie 3 maja 1660 r.

Rzeczpospolita osłabiona wojnami kozackimi i wojnami z Rosją wydawał się Szwecji łatwym łupem. Zdrada magnatów wielkopolskich na czele z Krzysztofem Opalińskim oraz magnatów litewskich, Janusza i Bogusława Radziwiłłów, ułatwiała najeźdźcy opanowanie kraju.

Król Jan Kazimierz zmuszony został do ucieczki na Śląsk. Powrócił jednak już w styczniu 1656 r. zachęcając wszystkich Polaków bez różnicy stanu do walki z okupantem. Kilka miesięcy później, 1 kwietnia 1656 r. złożył słynne "śluby lwowskie", w których zobowiązywał się m.in. do troski o polepszenie doli ludu.

Już wcześniej na terenie Rzeczypospolitej rozwinęła się partyzantka antyszwedzka. Powszechny bunt i nienawiść budziło rosnące niezdyscyplinowanie szwedzkich żołnierzy, gwałty, grabieże, profanacja kościołów i obraza uczuć religijnych katolików.

Poruszenie wywołały wieści o oblężeniu i obronie słynącego z cudów sanktuarium maryjnego na Jasnej Górze.

Ostatecznie, na skutek uciążliwości "wojny szarpanej" oraz sukcesów polskiej dyplomacji, wojska Karola Gustawa w czerwcu 1657 r. wycofały się z Rzeczpospolitej, pozostawiając po sobie jednak olbrzymie spustoszenia - i ludnościowe i materialne.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.