św. Jan Nepomucen

Jan Nepomucen urodził się ok. 1350 roku w Pomuku (Nepomuk) koło Pragi. Pierwsza ścisła wiadomość o nim pochodzi z roku 1370. Młodego kleryka zatrudniono wtedy w charakterze notariusza w kurii biskupiej w Pradze. W roku 1380 został wyświęcony na kapłana i otrzymał probostwo przy kościele św. Galla (Gawla) w Pradze. W roku 1381 metropolita abp Jan Jenzenstein wysłał Jana na studia uniwersyteckie w Pradze a potem w Padwie (1382-1387). Wrócił do Pragi jako doktor prawa. Został wikariuszem generalnym arcybiskupa. W tym czasie w Czechach panował Wacław IV Luksemburczyk, znany z niechęci do Rzymu i grabieży dóbr kościelnych. Jan Nepomucen był spowiednikiem jego żony, Zofii. Kapłan jako wikariusz generalny był uwikłany w konflikt władcy z arcybiskupem. Został aresztowany i torturowany. Zginął ok. 20 marca 1393 roku, zrzucony w nocy z mostu Karola IV do Wełtawy. Jego ciało znaleziono dopiero po kilkunastu dniach, 17 kwietnia, i pochowano je w kościele św. Krzyża w pobliżu rzeki. Potem przeniesiono jego szczątki do grobowca pod katedrą. W latach późniejszych kronikarze pisali, że św. Jan Nepomucen zginął w obronie tajemnicy spowiedzi. Jego kult rozwijali głównie jezuici . Jan Nepomucen został kanonizowany w 1729 roku.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.