św. Andrzej Świerad

Św. Andrzej Świerad przyszedł prawdopodobnie na świat pod koniec X w., zmarł zaś w 1034 r. w Nitrze na Słowacji. Urodził się w chłopskiej rodzinie w okolicach Krakowa – Oława pod Wrocławiem i Tropie Sądeckie pretendują do miejsc jego urodzenia.

Działał we Wrocławiu, na górze Ślęży, Opatowcu, na Podhalu, w Skałce i na górze Zabor pod Nitrą. Był znakomitym lekarzem, w Europie zasłynął jako uzdrowiciel chorób kręgosłupa.

Leczył Emeryka – syna króla węgierskiego i cesarza Henryka II.

Przypuszcza się, że odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej, gdzie poznał ideały wschodnich eremitów i po powrocie w ojczyste strony naśladował ich życie. Po ukończeniu 40 lat pozwolono mu na zamieszkanie w pustelni.

Jego podstawowym zajęciem było karczowanie lasu. Prktykowł surową ascezę – zmarł w skutek gangreny, spowodowanej ciasno zapiętym wokół ciała łańcuchem.

Kanonizowany w 1083 r. z inicjatywy króla Węgier Władysława syna Storady, siostry Chrobrego. W Paryżu przechowywany jest jego żywot opisany przez Maura w 1064 r. Bibliografia o św. Świeradzie obejmuje ponad 200 pozycji.

W ikonografii przedstawia się go w habicie pustelnika.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.