Niewola Awiniońska

Czas rezydowania papieży we Francji, głównie w Awinionie i uzależnienia papiestwa od polityki królów francuskich. Trwało to od 1305 do 1377 r. Bezpośrednio w Awinionie papieże przebywali od 1309 r.

Tłem niewoli awiniońskiej był spór pomiędzy królem francuskim Filipem Pięknym, a papieżem Bonifacym VIII. Spór bezpośrednio dotyczył królewskiej decyzji opodatkowania dóbr kościelnych na rzecz wojny z Anglią, generalnie zaś wiązał się z dwoma przeciwnymi koncepcjami nadrzędności i podrzędności władz duchownej i świeckiej.

Ostry spór z nieugiętym Bonifacym VIII załagodzony został przez jego następcę Benedykta XI, zaś kolejny papież, Klemens V, z pochodzenia Francuz, pod naciskiem króla pozostał w kraju i koronował się w obecności monarchy w 1305 r. w Lyonie.

W 1309 r. osiadł na stałe w Awinionie, który stał się siedzibą papieży na niemal 70 lat. Był to czas wielkiego upadku autorytetu papiestwa.

Pod wpływem licznych głosów nawołujących do powrotu do Rzymu (m.in. św. Brygidy , czy św. Katarzyny Sieneńskiej) decyzję o opuszczeniu Awinionu podjął już papież Urban V. Nie udało mu się jednak zrealizować swego zamierzenia. Ostatecznie do Rzymu powrócił dopiero w 1377 r. papież Grzegorz XI, choć i ta decyzja nie zyskała powszechnej akceptacji. Dokonany przez grupę francuskich kardynałów wybór antypapieża rezydującego w Awinionie zapoczątkował Wielką Schizmę Zachodnią.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.