wojny husyckie

Otwarty konflikt zbrojny na tle religijnym i narodowościowym w XV-wiecznych Czechach (1419 - 1434). Związany był z rozwijającym się tam w tym czasie husytyzmem.

Spalenie Husa na Soborze w Konstancji wywołało w Czechach wielkie napięcie, które w końcu, w 1419 r. doprowadziło do wybuchu zbrojnego powstania.

W 1420 r. na sejmie Rzeszy ogłoszono wielką krucjatę antyhusycką. Krzyżowcy zostali jednak rozbici przez wojska husyckie pod wodzą Jana Żiżki zarówno w 1420, jak i w 1421 r., podczas II krucjaty. Sukcesom militarnym husytów i rozprzestrzenianiu się ich doktryny w Czechach, na Słowacji, w Polsce, na Litwie, w Saksonii i Bawarii, nie przeszkodziła też śmierć Żiżki w 1424 r.

Husyci pod wodzą kaznodziei Prokopa Wielkiego odnieśli sukces podczas III krucjaty w 1427 r. i IV krucjaty w roku 1431.

W tej sytuacji katolicy zdecydowali się na rokowania. Na obradujący w tym czasie Sobór Bazylejski zaproszono czeską delegację z Prokopem Wielkim na czele. Porozumie udało się tylko z umiarkowanym nurtem husytyzmu - utrakwistami.

W 1434 r. połączone siły katolików i utrakwistów rozbiły taboryckie wojska husyckie pod Lipanami, kończący tym samym okres wojen husyckich. Dalsze pokojowe pertraktacje prowadzono tylko z utrakwistami.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.