Mieszko I

Pierwszy historyczny władca Polski, uważany za twórcę polskiej państwowości. Przyjął chrzest w 966 r. włączający tym samym kraj w krąg kultury chrześcijańskiej.

Urodził się prawdopodobnie między 922 a 945 r. Panował od ok 960 r. Był synem Siemomysła, władcy Polan, z dynastii Piastów. Kontynuując politykę poprzedników podporządkowywał sobie okoliczne ziemie - prawdopodobnie Kujawy, Mazowsze i Pomorze (o jego część zachodnią toczył długotrwałe walki).

Przełomową dla jego panowania okazała się decyzja o przyjęciu chrztu. Nastąpiło to w 966 r. Mieszko poślubił chrześcijankę - księżniczkę czeską Dobrawę i przyjął chrzest prawdopodobnie z rąk jej kapelana, Jordana.

Chrzest Mieszka i jego poddanych wprowadzał państwo w krąg kultury chrześcijańskiej, co więcej - wiązał je z chrześcijaństwem Zachodu.

Dzięki zręcznej polityce Mieszka udało się doprowadzić do uznania Polski za terytorium misyjne, podległe bezpośrednio papieżowi. Stworzone wówczas zręby organizacji kościelnej, niezależnej od ekspansywnych ośrodków niemieckich, świadczyły o odrębności i sile młodego państwa.

Mieszko zmarł 25 maja 992 r. Rządy po nim objął syn, Bolesław Chrobry.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.