Bolesław Chrobry

Pierwszy koronowany władca Polski. Popierał misję św. Wojciecha wśród Prusów. Uczestniczył w Zjeździe Gnieźnieńskim w 1000 r.

Urodził się w 967 r. Był pierworodnym synem księcia polskiego Mieszka I i księżniczki czeskiej Dobrawy. Władzę objął w 992 r.

Był protektorem akcji misyjnej Wojciecha Sławnikowica w Prusach. Po jego męczeńskiej śmierci wykupił ciało, według legendy - za tyle złota ile ważyło. Wojciech został pochowany w Gnieźnie.

Do grobu kanonizowanego w 999 r. męczennika przybył w roku 1000 z pielgrzymką cesarz niemiecki Otton III. Wtedy to miał miejsce Zjazd Gnieźnieński będący symbolicznym uznaniem suwerenności państwa polskiego i jego władcy.

Gest nałożenia przez cesarza diademu na skronie Bolesława interpretowany bywa przez historyków jako jego symboliczna koronacja.

Ceremonia ta jednak nastąpiła dużo później, bo dopiero w 1025 r., tuż przed śmiercią Bolesława. Nastąpiła ona 17 czerwca 1025 r.

Bolesława uważa się za twórcę potęgi wczesnofeudalnego państwa polskiego. Prowadził liczne wojny, m.in z Niemcami uzyskując Łużyce i Milsko. Odbywał też wyprawy na Ruś, przyłączając Grody Czerwieńskie.

To za jego panowania powstała też niezależna polska organizacja kościelna, ze stolicą metropolitalną w Gnieźnie.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.