abp Eugeniusz Baziak

Metropolita lwowski i krakowski, wygnany ze Lwowa przez władze komunistyczne po II wojnie światowej. Więziony i szykanowany. Konsekrował na biskupa Karola Wojtyłę.

Urodził się 8 marca 1890 r. w Tarnopolu. W 1908 r. wstąpił do seminarium duchownego we Lwowie podejmując jednocześnie studia teologiczne. Święcenia kapłańskie przyjął w 1912 r.

W czasie I wojny światowej od 1917 r. pełnił funkcję kapelana w armii austriackiej. Opiekując się żołnierzami, ciężko zachorował na tyfus.

Sakrę biskupią przyjął 5 listopada 1933 r. we Lwowie. Od tego czasu pełnił obowiązki biskupa pomocniczego lwowskiego a także rektora Seminarium duchownego we Lwowie.

Od 1939 r. w czasie radzieckiej okupacji starał się zapewnić ciągłość prac zlikwidowanego seminarium, organizował też pomoc dla wywiezionej wgłąb ZSRR ludności. Wraz z abp. Bolesławem Twardowskim był szykanowany i zmuszany do ciągłych zmian miejsca pobytu.

W 1944 r mianowany został koadiutorem schorowanego arcybiskupa z prawem następstwa. W tym samym roku objął funkcję metropolity.

W 1946 r. zmuszony przez władze radziecką podjął decyzję o opuszczeniu Lwowa. Osiadł w Polsce. W 1951 r. mianowany został koadiutorem abp. krakowskiego, kard. Adama Sapiehy. Pod koniec 1952 r. aresztowany przez władze komunistyczne, został zwolniony po kilku miesiącach ze względu na zły stan zdrowia.

28 września 1958 r. udzielił sakry biskupiej ks. Karolowi Wojtyle.

3 marca 1962 r. mianowany został metropolitą krakowskim oraz administratorem apostolskim archidiecezji we Lwowie. Zmarl kilka miesięcy później 15 czerwca 1962 r. Pochowany zostal w katedrze wawelskiej.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.