Franciszek Dionizy Kniaźnin

Poeta i dramaturg oświeceniowy, jezuita. Jest przedstawicielem klasycyzmu i sentymentalizmu.

Urodził się 4 października 1749 r. w Witebsku. Tam też rozpoczął naukę w kolegium jezuickim. W 1764 r. wstąpił do zakonu, po czym kształcił się w seminariach jezuickich w Płocku, Nieświeżu i Słucku. W 1770 r. został nauczycielem w kolegium jezuickim w Warszawie.

W 1773 r., po kasacie zakonu, przeszedł do stanu świeckiego. W 1775 r. został sekretrzem księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego oraz nauczycielem jego dzieci.

W 1776 zadebiutował tomem "Bajek", wzorowanych na Bajkach La Fontaine'a. W 1779 r. wydał dwutomowy zbiór "Erotyków". W 1783 r. opublikował "Wiersze".

Od 1781 do 1783 r. pracował w Bibliotece Załuskich. W tym czasie jego twórczość zbliżyła się do sentymentalizmu.

Następnie przeniósł się do Puław, gdzie został pisarzem i poetą na dworze Czartoryskich. Tam pisał głównie dramaty i utwory refleksyjne. w jego myśli duże znaczenie odgrywać zaczęły wątki patriotyczne.

Po drugim rozbiorze Polski stan zdrowia psychicznego Kniaźnina zaczął się pogarszać. W 1800 r. przeniesiony do Końskowoli.

Tam do końca życia opiekował się nim dawny przyjaciel Franciszek Zabłocki.

Zmarł 25 sierpnia 1807 r. w Końskowoli.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.