ks. Józef Baka

Jezuita, misjonarz, kaznodzieja, poeta schyłku baroku. Na dworze Stanisława Augusta Poniatowskiego zyskał miano "najstraszniejszego z grafomanów". Jego twórczość odkryta została na nowo dopiero w latach 30-tych XX w.

Urodził się prawdopodobnie 18 marca 1707 r. na Litwie, w rodzinie szlacheckiej. 16 lipca 1723 r. wstąpił do zakonu jezuitów.

Studiował na Akademii Wileńskiej. Po 5 latach nauczycielstwa rozpoczął 20 letni czas pracy misyjnej wśród wiejskiego ludu Litwy i Białorusi. Stworzył m.in. Missio Bakana. Cieszył się opinią znakomitego kaznodziei.

Zmarł nagle w Warszawie, 2 czerwca 1780 r.

Wydał kilka tomików poetyckich, z których zachowały się jedynie cztery: panegiryk "Zebranie zaszczytów i godności dziedzicznej najjaśniejszego i najznakomitszego Jana Ludwika Platera" (1736), "Wielki obrońca upadłej grzeszników przed Bogiem sprawy św. Jan Franciszek Regis" (1755) oraz dwuczęściowy tomik "Uwagi rzeczy ostatecznych i złości grzechowej" wraz z serią utworów znanych jako "Uwagi śmierci niechybnej".

Poezja Baki, wyszydzona przez współczesnych jako grafomańska, zyskała uznanie dopiero w XX w. jako źródło inspiracji dla wielu poetów takich jak Aleksander Wat, czy Miron Białoszewski.

© 2005-2007 Katolicka Agencja Informacyjna. Wszelkie prawa zastrzeżone.